Amo l'alba perché è come fosse solo mia
Mi rilassa respirare l'aria pure tua
Amo l'alba perché è come fosse una bugia
Mi rilassa quanto basta, ma tu poi vai via
Amo l'alba perché è come fosse solo mia
Mi rilassa respirare l'aria pure tua
Amo l'alba perché è come fosse una bugia
Mi rilassa quanto basta, ma tu poi vai via
E t'immagini se fossimo al di là dei nostri limiti
Se stessimo di fianco alle abitudini
E avessimo più cura di quei lividi?
Saremmo certo più distanti, ma più simili
E avremmo dentro noi perenni brividi
T'immagini se tutto questo fosse la realtà?
Amo l'alba perché spesso odio la vita mia
Camminando senza meta in questa strana via
Amo l'alba perché è come una sana follia
Puoi capirla se la senti e non mandarla via
E t'immagini se tutto stesse sopra i nostri limiti
E credessimo ai sorrisi come i comici
Se non dovessimo parlare per conoscerci
Se non amassimo soltanto i nostri simili?
Forse avremmo gli occhi solo per descriverci
Perché uno sguardo, in fondo, basta per dipingerci
Quando vivi un giorno bello ridi e pensami
Ho ascoltato i miei silenzi e ho avuto i brividi
Perché dentro un mio respiro sei tu che abiti
E quando vivi un giorno bello ridi e pensami
A me basta solo questo per non perderti
Ma t'immagini se tutto questo fosse la realtà?
Ik hou van de zonsopgang omdat het is alsof het alleen van mij is
Het ontspant me om ook je lucht te ademen
Ik hou van de zonsopgang omdat het als een leugen is
Het ontspant me genoeg, maar dan loop je weg
En kun je je voorstellen dat we onze grenzen buiten de limieten waren
Als we naast gewoonten waren
En we hebben beter voor die kneuzingen gezorgd?
We zouden zeker verder weg zijn, maar meer vergelijkbaar
En we zouden meerjarige rillingen in ons hebben
Kun je je voorstellen dat dit allemaal echt was?
Ik hou van de zonsopgang omdat ik vaak een hekel heb aan mijn leven
Doelloos lopen in deze vreemde straat
Ik hou van de zonsopgang omdat het als gezonde waanzin is
Je kunt het begrijpen als je het voelt en het niet wegduwt
En je kunt je voorstellen dat alles boven onze grenzen lag
En we geloofden in glimlachen als komieken
Als we niet hoeven te praten om elkaar te leren kennen
Wat als we niet alleen van onze medemensen hielden?
Misschien zouden we alleen maar ogen hebben om onszelf te beschrijven
Omdat één look tenslotte voldoende is om ons te schilderen
Als je een mooie dag leeft, lach en denk aan mij
Ik luisterde naar mijn stilte en huiverde
Omdat in mijn adem jij bent die leeft
En als je een mooie dag leeft, lach en denk aan mij
Dit is genoeg voor mij om je niet te verliezen
Maar kun je je voorstellen of dit allemaal realiteit was?